استوریج متصل به شبکه یا همان NAS، گونه‌ای از معماری ذخیره‌سازی است که دسترسی به داده‌ها را برای کلیهٔ اجزای شبکه آسان می‌کند. همانطور که در مقاله ماجرای استوریج های متصل به شبکه NAS چیست توضیح داده شد، NAS در کنار دو گونهٔ دیگر یعنی سیستم‌های SAN و DAS یکی از انواع سه گانهٔ معماری‌های ذخیره‌سازی محسوب می‌شود. دستگاه‌های NAS می‌توانند حکم access point یا نقطات دسترسی شبکه را داشته باشند و در کنار آن، شبکه را با یک سری قابلیت‌های امنیتی، مدیریتی و مکانیزم‌های ضد اختلال تجهیز کنند.
یک سیستم NAS چطور کار می‌کند؟
سخت‌افزار NAS
سخت‌افزار این سیستم‌ها به صورت پیشفرض مجهز به یک نرم‌افزار اختصاصی مدیریت حافظه است. این سخت‌افزارها با عناوینی چون NAS box یا NAS unit یا NAS server و NAS head شناخته می‌شوند و در حقیقت به سروری شباهت دارند که از ماژول‌های مختلفی مثل پردازنده و درایوهای چندگانه و حافظهٔ RAM تشکیل شده‌اند.
نرم‌افزار NAS
تفاوت اصلی میان سیستم NAS و یک سرور استوریج مرسوم و رایج در نرم‌افزار آنها نهفته است. نرم‌افزار تعبیه شده در NAS معمولا بر مبنای یک سیستم‌عامل سبک‌وزن و سریع ساخته شده و در بطن سخت‌افزار جا خوش کرده است. درحالیکه در سرورهای معمولی و چندمنظوره، یک سیستم عامل کامل و جامع تعبیه شده تا بتواند حجم عظیمی از درخواست‌ها را در کسری از زمان پردازش کند. درخواست‌هایی که شاید تنها بخش کوچکی از آنها با امور ذخیره‌سازی و عملیات حافظه سر و کار داشته باشند. این در حالی است که یک NAS box فقط و فقط با دو نوع درخواست مواجه است: یکی درخواست‌های مرتبط با فضای ذخیره‌سازی و دیگری درخواست‌های اشتراک فایل یا به ترتیب Data Storage و File Sharing.
پروتکل‌های NAS
یک یونیت NAS box با پروتکل‌های انتقال داده یا همان FTP که استاندارد تبادل اطلاعات بین دو دستگاه هستند فرمت شده است. کلاینت‌ها از طریق یک سوییچ به این پروتکل‌ها دسترسی دارند که آن سوییچ، یک سرور مرکزی است که به همه چیز متصل می‌شود و تمام درخواست‌ها را مسیردهی می‌کند. در بطن ماجرا، یک پروتکل FTP به شما اجازهٔ دسترسی به داده‌های یک سیستم دیگر را می‌دهد. درست مانند اینکه آن داده‌ها در کامپیوتر خودتان قرار دارند.
شبکه‌ها قادرند با انواع پروتکل‌های انتقال داده کار کنند. اما دو مورد از رایج‌ترین این پروتکل‌ها که در اکثر شبکه‌ها استفاده می‌شوند، یکی پروتکل اینترنت یا همان IP و دیگری پروتکل کنترل انتقال یا TCP است که اطلاعات را بسته‌بندی و از طریق IP ارسال می‌کند. بسته‌ها یا پکت‌های دادهٔ TCP را می‌توان به فایل‌های زیپ شده و IP را به آدرس ایمیل تشبیه کرد. اگر پدربزرگ و مادربزرگ شما به شبکه‌های اجتماعی و یا استوریج ابری شما دسترسی نداشته باشند و بخواهید عکس‌های تعطیلات عید را برایشان ارسال کنید، چه خواهید کرد؟ قاعدتا عکس‌ها را به صورت تکی ایمیل نخواهید کرد. آنها را به صورت کلی فشرده یا زیپ می‌کنید و به صورت یکجا ارسال می‌کنید. این دقیقا همان کاری است که پروتکل TCP انجام می‌دهد و پیش از جابجایی داده‌ها از طریق IP، آنها را در بسته‌هایی فشرده جاساز می‌کند.
● یک یونیت NAS box با پروتکل‌های انتقال داده یا همان FTP که استاندارد تبادل اطلاعات بین دو دستگاه هستند فرمت شده است. کلاینت‌ها از طریق یک سوییچ به این پروتکل‌ها دسترسی دارند که آن سوییچ، یک سرور مرکزی است که به همه چیز متصل می‌شود و تمام درخواست‌ها را مسیردهی می‌کند. NFS – Network File Systems: این پروتکل معمولا در سیستم عامل‌های لینوکس و یونیکس استفاده می‌شود. NFS یک پروتکل مستقل است که می‌تواند بدون وابستگی به هیچ سیستم عامل، سخت‌افزار و یا معماری شبکه کار کند.
● SMB – Server Message Blocks: بیشتر سیستم‌هایی که با این فرمت کار می‌کنند، تحت ویندوز هستند و با عنوان Microsoft Windows Network هم شناخته می‌شوند. این فرمت بر مبنای پروتکل CIFS ساخته شده و به همین دلیل، هر از گاهی از آن با عنوان CIFS/SMB نام برده می‌شود.
● AFP – Apple Filing Protocol: پروتکلی اختصاصی برای دیوایس‌های اپل است که مجهز به سیستم عامل macOS هستند.
مزایای NAS
تغییر ظرفیت: افزایش حجم یک سیستم NAS به سادگی اضافه کردن چند عدد هارد اکسترنال است و برای دسترسی به استوریجهای جدید، هیچ نیازی به ارتقا دادن یا حتی خاموش کردن سرور وجود ندارد.
کارایی: سیستم‌های NAS به طور اختصاصی برای داد و ستد فایل طراحی شده‌اند و مسئولیتی در قبال فرایند انتقال فایل در سایر دیوایس‌های شبکه ندارند. با توجه به این نکته و از آنجا که NAS ها خاص‌منظوره هستند و برای یک سری کارهای مشخص مثل Big Data و یا آرشیو مدیا ساخته شده‌اند، می‌توانند کارایی و سرعت بیشتری را به نمایش بگذارند.
نصب آسان: معماری یک سیستم NAS معمولا با اسکریپت‌های ساده شده پیاده می‌شود. در مواقعی هم یک سیستم عامل پیشفرض روی آنها قرار دارد که فرایند نصب و راه‌اندازی و مدیریت این دستگاه‌ها را به شدت آسان می‌کند.
قابلیت دسترسی: تمام دستگاه‌های متصل به شبکه، می‌توانند به NAS دسترسی داشته باشند.
مقاومت در برابر اختلال: می‌توان دستگاه‌های NAS را به نحوی فرمت کرد که از پروسهٔ کپی‌برداری هاردها پشتیبانی کنند، یا برای یکپارچگی و ایمنی بیشتر سیستم، فرایند erasure coding را به اجرا درآورند.
کدام یک برترند؟ NAS یا Cloud
یک سیستم NAS را نمی‌توان به خودی خود یک فضای ابری یا Cloud به حساب آورد. یک فضای ابری، ساختاری انفورماتیک است که در اشتراک‌گذاری داده‌ها یا منابع و یا تولید فضاهای پردازشی مجازی به کار می‌آید. و یک سیستم NAS می‌تواند بخش مهمی از یک معماری ابری و عملا جزوی از زیرساخت آن باشد. مخصوصا در مواردی که سرویس‌دهندگان خدمات ابری، ارائهٔ زیرساخت‌های ذخیره‌سازی را، به عنوان بخشی از سرویس‌هایشان به مشتری ارائه می‌دهند و آنها را شامل توافق‌نامهٔ IaaS می‌کنند.